مناجات الشاکرینمناجات الشاکرین یا مناجات شکرگزاران، از مناجات‌های پانزده گانه است که از امام سجاد (ع) نقل شده و عوامل غفلت از شکرگزاری نعمت‌های خدا، عجز از شکرگزاری و نیز کوتاهی بندگان در قدردانی و شکر آن‌ها از موضوعات این مناجات می باشد و حضرت نعمت های مادی و معنوی را نام می برد. ۱ - سندمناجات الشاکرین از امام سجاد (ع) نقل شده و در صحیفه سجادیه ، بحارالانوار و مفاتیح الجنان [۲]
مفاتیح الجنان،قمی ، شیخ عباس، ۱۷۰ ـ ۱۶۹.
آمده است. علامه مجلسی زمان قرائت این دعا را روز شنبه تعیین کرده است. ۲ - آموزه‌های دعا• معرفی عوامل غفلت از شکرگزاری از نعمت‌های خدا: پی در پی آمدن، ریزش و جوشش مدام و غیر قابل شمارش بودن نعمت‌ها؛ • بیان عجز از شکرگزاری و نیز کوتاهی در قدردانی و شکر آن‌ها؛ • اشاره به پناه آوردن امیدواران به ساحت پروردگار و آستان مهر و رأفت الهی؛ • بیان برخی از نعمت‌های معنوی؛ • تشبیه نور ایمان، به جامه و زیورهایی برای انسان؛ • تشبیه احسان‌های خداوند، به تاجی بر سر انسان؛ • بیان بی شمار بودن نمعمت‌های خداوند، حتی از تصور و فهم انسان؛ • بیان اینکه هر شکر نعمتی، خودش نعمتی است از جانب خداوند که شکرش لازم است. [۴]
سجاده‌های سلوک، مصباح یزدی، محمد تقی،ج۱، ص ۴۳۵ ـ ۴۱۲.
۳ - پانویس
۴ - منابع• مصباح یزدی، محمد تقی، سجاده‌های سلوک شرح مناجات‌های حضرت سجاد (ع)، انتشارات موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره)، قم، ۱۳۹۰ش. • مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق. • قمی، شیخ عباس، مفاتیح الجنان، نشر مشعر، قم، ۱۳۸۷ش. رده‌های این صفحه : امام سجاد
|